Ermelo heeft veel te danken aan Veldwijk. Velen verdienden er hun brood. Vele patiënten werden er verpleegd. Veldwijk was een economische motor van jewelste. Ermelo ontleent er mede zijn identiteit als zorgdorp aan. Toen ik er in 1975 kwam werken verbleven er zo’n 900 patiënten.
Anno 2016 ziet het er heel anders uit.
De psychiatrie moet goedkoper en minder specialistisch. Dat betekent voor Veldwijk al jaren bedden inleveren. Gebouwen op de slooplijst. Verlies aan werkgelegenheid. Misschien blijven er nog 125 bedden. Alleen voor de meest kwetsbaren is verblijf in de instelling nog mogelijk. Het is een ingrijpende cultuuromslag. De psychiatrische hulp gaat nu aan huis komen om mensen te leren hoe zich te handhaven, met bijstand van hun naasten. Huisarts en de gemeentelijke WMO moeten stutten en steunen.
De vraag rest: Kan het landgoed tenminste bestemd blijven voor maatschappelijke doeleinden? Het grondgebied gaat toch niet in de verkoop? Wij willen de parkachtige omgeving behouden. Schrale troost is dat er straks misschien sociale woningbouw op het terrein mogelijk is. Maar daar heb ik nu even geen boodschap aan. Met mijn 41 dienstjaren in de psychiatrie rouw ik om het verlies van het eens zo prachtige instituut.
Zo zie ik dat.